Auto, Vleegtuug, Dun Trein, Dun Boewt.....

Teruglezend waar ons verslag eindigde de vorige keer, konden we alleen maar denken: Port Barton? Dat lijkt al lang geleden, we vertoeven ondertussen al precies 3 weken in Vietnam. Een goed moment om eens op ons gemak terug te denken aan het moment waarop we Port Barton in de Filipijnen verlieten om richting El Nido te gaan.

Dit zou een 5 uur durende boottocht worden op een Banka, een houten boot met balken ernaast om evenwicht te houden of golven te breken. Wat ze er niet bij verteld hadden, maar wat we in de levende lijve ondervonden hebben, is dat alle golven regelrecht in de boot terechtkomen waardoor we door en door nat aankwamen. Het laatste stuk richting El Nido zorgt er echter voor dat je vergeet dat je tot op je onderbroek nat bent. Wat een prachtig uitzicht hadden we. Honderden onbewoonde eilandjes in de zee, bezaaid met palmbomen en witte stranden. Om deze eilandjes te ontdekken hebben we twee dagtours gemaakt, tour A en C. Om het makkelijk te maken voor domme toeristen zoals wij, verkoopt elk touristenkantoor precies dezelfde tours, tour A t/m D. Maar hoe goedkoop de tours ook mogen klinken, zo fantastich waren deze dagen. Zwemmen in verborgen meren tussen metershoge rotswanden, lunchen op een onbewoond eiland met verse, gegrilde vis en een kristalheldere zee. 1 minpuntje: we weten ook weer hoe het voelt om door een kwal gebeten te worden, maar dat mocht de pret zeker niet drukken. Onze doortocht vanuit El Nido naar Coron hebben we een dag uit moeten stellen omdat de boot motorproblemen had, maar er zijn vervelendere plekken te bedenken om vast te zitten.

De boottocht naar Coron was er een van het kaliber: eens maar nooit meer. Terwijl Gino zo ziek als een hond is geweest de hele tocht, heeft Ivonne zeker 3 verschillende ontsnappingsroutes bedacht voor het geval de boot zou kapseizen. Het reddingsvest is in ieder geval de gehele 8 uur niet uitgeweest. Dit was het echter weer meer dan waard, we vonden Coron helemaal het einde. Ook hier hebben we weer een dagtour rond wat eilandjes gemaakt en we dachten niet dat het mogelijk was, maar het water was nog helderder dan in El Nido. 2 dagen een motorbike gehuurd om zo veel mogelijk van het eiland te zien, deze keer zelfs een semi-automatische (klinkt stoer om te zeggen he?). Een van onze stops tijdens onze motorbiketocht was de hotspring, erg bizar. Een natuurlijke bron van water van ongeveer 40 graden celsius waar je heerlijk in de buitenlucht kunt relaxen. Vanuit Coron zijn we weer richting Manila gevlogen waar we nog een bioscoop bezocht hebben. We zaten helmaal klaar voor 'Jack, The Giant Slayer'toen ineens zo'n 500 mensen in de zaal gingen staan om met z'n allen het volkslied te zingen. Wij waren nog om ons heen aan het kijken om te zien wat er precies gebeurde, toen een niet al te vriendelijke mevrouw in uniform ons duidelijk te kennen gaf dat ook van ons verwacht werd dat we gingen staan en dat blijven zitten toch echt geen optie was. Een dag later zijn we na een dag winkelen in het grootste winkelcentrum dat we ooit gezien hebben, richting Vietnam vertrokken, waarmee ons Filipijns avontuur van 3 weken ten einde kwam.

Onze eerste stop in het Vietnamese was Hanoi, de hoofdstad. Een ander land en ook meteen weer een compleet ander gevoel, maar wat een heerlijk gevoel! Alles gebeurt op straat, je kunt het zo gek niet bedenken of het gebeurt gewoon naast je terwijl je een route probeert te bedenken om de straat over te steken. Alle bekende beelden van Vietnam, zoals de hoedjes, de draagmanden, de rijstvelden, hele gezinnen op 1 scooter: we maken het ‘live’ mee. Maar wat je niet op de plaatjes ziet en misschien nog wel veel leuker is, zijn de mensen op de scooters die met 35 graden helemaal ingepakt zijn: sokken in de teenslippers, broek, shirt, trui met capuchon, handschoenen, mondkapje, muts, zonnebril en helm. Deze laatste doen ze overigens nooit af, overal zie je mensen met helmen rondlopen. Ook de slapende mensen op elke hoek van de straat, de dames in pyama, de vele hotels/tour operators naast elkaar die exact dezelfde naam hebben (beter goed gejat dan slecht verzonnen zeggen we dan maar?) en de mini stoelen en tafels, blijven ons verbazen. 

Vanuit Hanoi zijn we met de nachttrein naar het noorden vertrokken, de bergen in. 3 dagen zijn we in Sapa geweest waar we kennis hebben gemaakt met verschillende bergstammen die daar nog wonen of er in ieder geval voor de toeristen zijn blijven wonen. De rijstterrassen in de bergen zijn adembenemend mooi, zoiets hebben we nog nooit eerder gezien. En als we ergens respect voor hebben gekregen zijn het wel de mannen en vrouwen die op het land werken om de rijst te verbouwen. Vanuit Sapa zijn we wederom met de nachttrein terug richting Hanoi gegaan en diezelfde avond nog met, jawel, weer een nachttrein naar het zuiden vertrokken, een plaatsje Hue genaamd. Na anderhalve dag in Hue rondslenteren zijn we begonnen aan een 3-daagse motortocht. Allebei een eigen motor inclusief chauffeur met alle bagage achterop de motor gebonden. Erg spannend en erg gaaf! Op deze manier maak je veel mee van de omgeving dan dat je in een bus of trein door het landschap raast.